رسالت پیغمبر اسلام و امت آخرالزمانی
ماندن، بحث کردن و مناظره‌های فرهنگی
در برابر ابزار رسانه ای دشمنان انبیای الهی
و نشستهای سرّی شیاطین
یکی از تأثیر گذارترین رسانه های دشمنان پیامبران خدا، که در قرآن مجید برای آن ویژگی اثر گذاری ذکر شده است؛ "زُخْرُفَ الْقَوْلِ" است. (سخنانِ ظاهرآراسته ی فریبنده)
مشیت و خواست الهی بر این قرار گرفته است که "زُخْرُفَ الْقَوْلِ" بر کسانی که به آخرت باور ندارند، تأثیر گذار باشد و تحسین آنان را برانگیزد، تا بدین سبب، اینان نیز به عاقبت بدی که ویژه ی شیطان ها و اهریمنان است؛ گرفتار شوند.
در این میان باید دید که وظیفه ی پیروان انبیای الهی در برابر این رسانه ی تأثیر گذار و وسوسه برانگیز که فراوانیِ رو آورندگانِ به آن، حیرت زاست، چیست؟!
فَذَرْهُمْ وَ مَا یَفْتَرُونَ (112 الانعام) اینها را با دروغ هایشان وا گذار.
آیا معنای فذرهم و مایفترون رها کردن آنهاست؟
خداوند به آخرین فرستاده ی خودش یاد آوری می کند که دشمنان همه ی انبیای الهی از این رسانه استفاده می کنند. و لذا دشمنان تو نیز از این قاعده مستثنی نیستند.
ایجاست که باید دید، امر خداوند به رسولش که بهترین الگوی امت آخرالزمانی است؛ در برابر این رسانه ی پر طرفدار چیست؟
وَ کَذٰلِکَ جَعَلْنَا لِکُلِّ نَبِیٍّ عَدُوّاً شَیَاطِینَ الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ یُوحِی بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُوراً وَ لَوْ شَاءَ رَبُّکَ مَا فَعَلُوهُ فَذَرْهُمْ وَ مَا یَفْتَرُونَ (112)
و بدین گونه براى هر پیامبرى دشمنى از شیطانهاى انس و جن برگماشتیم . بعضى از آنها به بعضى ، براى فریب [یکدیگر ]، سخنان آراسته القا مىکنند؛ و اگر پروردگار تو می خواست چنین نمی کردند. پس آنان را با آنچه به دروغ مىسازند واگذار . ﴿الأنعام، 112﴾[1]
نشستهای سرّی شیاطین
در موردبخشی از آیه ی 112 انعام «یُوحِی بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ» آیت الله جوادی آملی در جلسه 110 تفسیر سوره انعام از نشستهای سرّی شیاطین خبر می دهند:
"در آیهٴ 121 همین سورهٴ مبارکهٴ «انعام» به خواست خدا خواهد آمد که ﴿إِنَّ الشَّیاطینَ لَیُوحُونَ إِلى أَوْلِیائِهِمْ لِیُجادِلُوکُمْ﴾ در آن آیه آینده به خواست خدا بحث خواهد شد که این ضمیر ﴿یُجادِلُوکُمْ﴾ آیا به اولیا بر می‌گردد یا به شیاطین و ﴿إِنَّ الشَّیاطینَ لَیُوحُونَ إِلى أَوْلِیائِهِمْ لِیُجادِلُوکُمْ﴾ شیاطین یک سلسله اسرار رمزی را به دوستانشان یا به کسانی که تحت ولایت آنها هستند قرار می‌دهند تا اولیای شیاطین شما را بفریبند یا نه ﴿إِنَّ الشَّیاطینَ لَیُوحُونَ إِلى أَوْلِیائِهِمْ﴾ که همان شیاطین با شما مجادله کنند به جدال باطل که شما در حقیقت جزء اولیای او هستید اگر این ضمیر ﴿یُجادِلُوا﴾ به اولیا برگردد نظیر آیهٴ محلّ بحث می‌شود و اما اگر این ضمیر ﴿یُجادِلُوا﴾ به خود شیاطین برگردد نظیر آیات فراوان دیگر می‌شود که شیطان در انسان وسوسه می‌کند که ﴿الْوَسْواسِ الْخَنّاسِ ٭ الَّذی یُوَسْوِسُ فی صُدُورِ النّاسِ ٭ مِنَ الْجِنَّةِ وَ النّاسِ﴾ در دل انسان هم شیطانهای انسی وسوسه دارند هم شیطانهای جنی شیطانهای انسی با نوشتن مقالات زیانبار با سخنرانی حرفهای تلخ در انسان وسوسه ایجاد می‌کنند خب این آیهٴ محلّ بحث که فرمود: ﴿وَ کَذلِکَ جَعَلْنا لِکُلِّ نَبِیِّ عَدُوًّا شَیاطینَ اْلإِنْسِ وَ الْجِنِّ یُوحی بَعْضُهُمْ إِلى بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ﴾ این برای قبل از فریب است یعنی آنها هم برای خودشان یک نشستهای سرّی دارند با یکدیگر گفتگوهایی دارند که چگونه بفریبند محصول کار هر گروهی به گروه دیگر گزارش داده می‌شود آنها می‌گویند ما چگونه عده‌ای را فریب دادیم شما هم از همین راه فریب بدهید خود شیاطین یک گردهمایی دارند هم تصمیم می‌گیرند چگونه انسان و غیر انسان را فریب بدهند هم نتایج فریب دادنهای گذشته را به یکدیگر گزارش می‌دهند همان طوری که دربارهٴ شیاطین انس این‌چنین است شیاطین جن هم همین طور است شما می‌بینید یک عده به عنوان شیاطین انس در این گردهمایی دو کار می‌کنند یک کار اینکه چگونه کشورهای ضعیف را به غارت ببرند غارت کنند یا فریب بدهند یا تهاجم فرهنگی را دامنگیر آنها کنند و مانند آن یک کار آنها هم این است که محصول کارهای قبلی را به یکدیگر منتقل می‌کنند شیاطین قبل از اینکه انسانها را بفریبند یک گردهمایی و نشستی با یکدیگر دارند برای دو منظور یکی کیفیت فریب دادن انسانها است
یکی گزارش نتیجه کارهایی که قبلاً کرده‌اند ﴿وَ کَذلِکَ جَعَلْنا لِکُلِّ نَبِیِّ عَدُوًّا شَیاطینَ اْلإِنْسِ وَ الْجِنِّ﴾ که ﴿یُوحی بَعْضُهُمْ إِلى بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُورًا﴾ بعد از اینکه آن گردهمایی تمام شد
آن‌گاه شروع می‌کنند به انجام مأموریت به سراغ انسانها می‌آیند آنها را فریب می‌دهند
پس آنها تصمیم‌گیریهایشان مشترک است
البته زیر مجموعه آن ابلیس کار می‌کنند که آن ابلیس فرمانروای همهٴ اینهاست که ﴿إِنَّهُ یَراکُمْ هُوَ وَ قَبیلُهُ مِنْ حَیْثُ لا تَرَوْنَهُمْ﴾ بنابراین انسان با آشنا شدن این‌گونه از آیات متوجه می‌شود که با چه خطری روبرو است.
... اینکه فرمود: ﴿یُوحی بَعْضُهُمْ إِلى بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُورً﴾ این ﴿غُرُورً﴾ یا مفعول مطلق است یا مفعول له اگر از آن جهت ملاحظه بشود که ﴿یُوحی بَعْضُهُمْ إِلى بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ﴾ این قول باطل را به یکدیگر گزارش می‌دهند که خود آن قول باطل فریباست در حقیقت مثل آن است که بفرماید: «یغرون غرورا» این می‌شود مفعول مطلق و از سنخ همان فعل است چون گاهی لفظاً عین هم‌اند نظیر «قعدت قعوداً» گاهی معناً عین هم‌اند مثل «جلست قعوداً» اینجا معناً این مصدر با آن فعل هماهنگ است و اگر منظور این باشد که آنها دور هم جمع می‌شوند و حرفها را به یکدیگر منتقل می‌کنند برای فریب، برای فریب مردم نه برای فریب یکدیگر آن وقت این ﴿غُرُورً﴾ مفعول له می‌شود نه یکدیگر را می‌خواهند فریب بدهند برای فریب مردم گردهمایی دارند این ﴿غُرُورً﴾ می‌شود مفعول له
