مراء سرچشمه بیشتر نزاع هاى خانواده‏ ها و مردمان با یکدیگر و دشمنی ها و تفرقه‏ ها

مِراء

سرچشمه

 بیشتر نزاع هاى خانواده‏ ها و مردمان با یکدیگر

و دشمنی ها و تفرقه‏ ها

آیت الله شهید سید عبد الحسین دستغیب که حضرت امام خمینی رحمت الله علیهما، او را معلم اخلاق و مهذب نفوس نامید، نسخه های نابی برای بیماری های روحی و روانی جامعه بشری بویژه مسلمان پیچیده است که استفاده از آن زندگی اجتماعی و فردی امروز ما را شیرین و قابل تحمل می نماید.

زیانبارترین نتیجه ی مراء در جامعه ی کنونی ما افزایش قهر بین دوستان و افزایش طلاق بین عاشقان سینه چاک دیروز و متنفران گستاخ امروز است. که برای آن در مکانیسم و فرایند خلقت، پیش بینی هایی برای پیشگیری در نظر گرفته شده است که غفلت از آن دیر یا زود دامنگیر هریک از افراد جامعه ی انسانی را خواهد شد.

زندگی امروزی ما بیش از آنکه به علم حقوق  نیازمند باشد به علم اخلاق محتاج است.
تا اخلاق در جامعه ی بشری نهادینه نشود مشکل باقیست.
برای مقایسه ی بین اخلاق و حقوق در زندگی خانوادگی و روابط بین دوستان و آشنایان فرصت دیگری لازم است. فعلا مراء را بشناسیم.

پوستر جلد نرم افزار

آثار شهید دستغیب (رحمه الله)

مشخصات شناسنامه ای

نسخه: 

۱

وضعیت عرضه: 

در حال عرضه

نوع لوح فشرده: 

DVD

تعداد لوح فشرده: 

۱

سیستم عامل: 

ویندوز

حجم برنامه بصورت لوح فشرده: 

۴ ۲۸۰MB

حداقل فضای مورد نیاز بعد از نصب: 

۴ ۶۰۰MB

لینک خرید نرم افزار آثار شهید دستغیب

استقلال فرهنگی از باب معرفی نرم افزار مجموعه آثار شهید دستغیب بحث مراء را که آن شهید عزیز در کتاب قلب سلیم ذیل موضوع تواضع ذکر کرده اند، تقدیم فرهیختگانی می کند که در صدد افزایش آستانه ی تحمل افراد جامعه هستند.

مِراء؛ گفتگو و مجادله

چهار چیزى که از تواضع است‏
امام صادق علیه السلام فرمود: «از تواضع این است که در نشستن به پایین مجلس راضى باشى و به هرکه برخوردى سلام کنى و مجادله را وانهى گرچه حق با تو باشد و خوش نداشته باشى که تو را به پرهیزگارى بستایند». «مِنَ التَّواضُعِ أنْ تَرْضى‏ بِالْمَجْلِسِ دُونَ الْمَجْلِسِ وَأنْ تُسَلِّمَ عَلَى مَنْ تَلْقى‏ وَأنْ تَتْرُکَ الْمِراءَ وَإنْ کُنْتَ مُحِقّاً وَأنْ لاتُحِبَّ أنْ تُحْمدَ عَلَى الْتَّقْوى»، (اصول کافى، مترجم، ج 3، ص 186، باب التواضع»

در این حدیث، امام علیه السلام چهار چیز را از تواضع دانسته، نخواستن صدرنشینى و ابتداى به سلام و ترک مراء و نداشتن حبّ مدح و جز مراء در گذشته شرح داده شد و چون دانستن مراء ضرورى است؛ زیرا موجب شقاوت دنیوى و اخروى است و ترک آن سبب سعادت دوجهانى است، بنابراین، به طور اختصار شرح داده مى‏شود.

مِراء؛ گفتگو و مجادله است‏
 «مراء» ایراد کردن و اعتراض نمودن و طعن زدن در سخن دیگرى است در لفظ یا معناى آن سخن، به قصد خوار کردن و سبک کردن گوینده و اظهار دانایى و زیرکى خود و به سبب کبرى که دارد در اعتراض خود لجاجت کند و از رأى خود برنگردد و به اصطلاح حرف خود را به کرسى نشاند خواه سخن گوینده در مسأله علمى دینى یا غیردینى باشد یا خبر از واقعیات عادى و موضوعات جزئى باشد مانند اینکه گوینده‏اى مى‏گوید از شیراز تا اصفهان هشتاد فرسنگ است و این شخص براى اظهار اطلاع خود و سبک کردن گوینده و نادانى او مى‏گوید خیر این طور نیست بلکه نود فرسنگ است. یا مى‏گوید فلان شهر فلان مقدار جمعیت دارد و این شخص بر سخنش ایراد مى‏گیرد و مى‏گوید تو بى‏خبرى، من در تاریخ و جغرافیا چنین و چنانم و جمعیت هرشهرى را داناترم.

اگر در حالات مردم دقت شود دانسته مى‏گردد که بیشتر نزاع هاى خانواده ‏ها و مردمان با یکدیگر و دشمنی ها و تفرقه‏ ها بیشتر از «مِراء» سرچشمه مى‏گیرد؛ یعنى هر نزاعى که بین دو نفر و بیشتر مشاهده مى‏شود اگر از سبب اصلى آن وارسى شود غالباً سخنانى بوده که در بین آنها واقع شده و موجب کدورت و نگرانى گردیده تا به اینجا کشیده و مراء هم بر سر امر موهومى بوده مانند آن شخص که نامش عمرو بوده و وارد مدرسه شد، استاد نحوى براى شاگردها مثل مى‏زد که «ضرب زید عمرواً؛ یعنى زد زید عمرو را». ناگاه آن شخص که نامش عمرو بود خشمگین شده فریاد کرد زید را چه جرأت است که مرا بزند؟ و به استاد حمله کرد، استاد دانست که مرد احمقى است و فساد مى‏کند، گفت اى مرد من اشتباه کردم باید بگویم «اعطى زید عمرواً درهما؛ داد زید به عمرو درهمى» اینک درهم را به تاوان بگیر و برو؛ یعنى حرفى در برابر حرفى، آن نادان هم راضى شد و رفت.

مِراء هم مسلماً حرام است‏
به راستى کسى که «مراء» خوى او باشد مانند سگ درنده‏اى است که دامن و پاى هررهگذرى را به دندان مى‏گیرد، حرمت شرعى مراء مسلم است؛ زیرا علاوه بر روایات متعددى که از آنها نهى کرده، ایذا و اهانت و تحقیر غیر و تزکیه نفس است و هریک از این عنوانها براى اثبات حرمت کافى است.
از این بیان دانسته مى‏شود که در حرمت مراء فرقى نیست که مراء کننده محق باشد و ایرادش درست و بجا باشد یا اینکه مبطل و اعتراضش بیجا و بى‏مورد باشد؛ زیرا در هردو صورت اهانت و ایذاست.

و در اصول کافى دوازده حدیث در این باره نقل کرده که به ذکر دو حدیث آن اکتفا مى‏شود.

از مِراء بپرهیزید که تیرگى مى‏آورد
امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: «بپرهیزید از خودنمایى در بحث و ستیزگرى؛ زیرا این هردو دلها را بر برادران دینى تیره و بیمار کنند و نفاق و دورویى در دلها بکارند و به بار آورند». «إیَّاکُمْ وَالْمِراءَ وَالْخُصُومَةَ فَانَّهُما یُمْرِضانِ الْقُلُوبَ عَلَى الْاخْوانِ وَینْبُتُ عَلَیْهِمَا النِّفاق»، (اصول کافى، ج 2، ص 300، باب المراء والخصومة).»

رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم فرمود: «سه چیز است که هرکه خدا را با داشتن آنها ملاقات کند به بهشت رود از هردرى که خواهد: هرکه خوى او خوب است و از خدا در نهان و آشکار بترسد و مراء و جدال را ترک کند گرچه حق با او باشد». «ثَلثٌ مَنْ لَقِىَ اللَّهَ عَزَّوَجَلّ بِهِنَّ دَخَلَ الْجَنَّةَ مِنْ اىّ بابٍ شآءَ مَنْ حَسُنَ خُلْقَهُ وَخَشِىَ اللَّهَ فی الْمَغیبِ وَالْمَحْضَرِ وَتَرَکَ الْمِراءِ وَإِنْ کان مُحِقّاً»، (اصول کافى، ج 2، ص 300، باب المراء والخصومة).»

جدالى که خودنمایى نباشد خوب است‏
هرگاه جدال در مسأله دینى، اعتقادى یا فرعى باشد و غرض از جدال خودنمایى و اظهار فضیلت خود و اهانت و تحقیر دیگرى اصلًا نباشد و تنها به قصد اثبات حق و یارى حقیقت و ارشاد و هدایت خلق باشد ضررى ندارد بلکه گاهى واجب مى‏شود و این همان جدلى است که در قرآن مجید به آن امر شده است. «... وَجدِلْهُم بِالَّتِى هِىَ أَحْسَنُ ...، (نحل/ 125).»

برای مطالعه بقیه، ادامه مطلب را ببینید

شبهات نوظهور و فهم قرآن از علامه عبد الله جوادی آملی

بنام خدا

به بهانه ی بزرگترین رویداد معنوی در سومین حرم اهل بیت علیهم السلام در ایران اسلامی، شهر مقدس شیراز، شهر حافظ و سعدی و ملاصدرا، استقلال فرهنگی از فضای معنوی و انرژی زای برگزاری مسابقات سراسری قرآن کریم که روز گذشته سه شنبه ششم اسفند اختتامیه ی آن برگزار شد؛ بهره می گیرد تا برای فرهنگ سازی بر اساس مبانی قرآنی مطالبی را به مرور زمان منتشر نماید. در اولین اقدام مطلبی با عنوان شبهات نوظهور و فهم قرآن از علامه عبد الله جوادی آملی مفسر بزرگ کتاب آسمانی آخرین پیامبر خدا صلوات الله علیه و آله تقدیم فرهیختگان فضای مجازی می شود.
انشاء الله امید است که از مسیر فهم قرآن، ایده های جدیدی برای نورانی کردن جامعه ی بشری روزی میهمانان استقلال فرهنگی شود.

شبهات نو ظهور و فهم قرآن

به قلم علامه عبد الله جوادی آملی

صاحب تفسیر تسنیم

معارف قرآن کریم رزق معنوی انسانهاست و رزق معنوی همانند رزق مادّی تدریجی است. قرآن کریم تدریجی بودن رزق را در مقام تمثیل به نطق آدمی مانند می‏کند: (وفی السماء رزقکم وما توعدون  فَوَربّ السّماء والأرض إنّه لحق مثلَ ما أنّکم تنطقون)[1]. مراد از تمثیل به نطق در این آیه کریمه تمثیل به امری بدیهی نیست وگرنه امری بدیهی‏ تر از نطق در تمثیل ذکر می‏شد، بلکه مراد از آن تدریجی بودن نطق است؛ در نطق، کلمات و جملات، از مخزن عقل و مکمن غیب آدمی به تدریج ظهور می‏کند. معارف دین نیز چه در عصر واحد و چه در اعصار گوناگون، بدین گونه است؛ رزق مشترک همه انسانها اسلام است که روح همه ادیان توحیدی و الهی است: (إنّ الدین عند الله الإسلام)[2] و اما رزق خاص هر عصری همان شریعت و منهاج است: (ولکلٍ جعلنا منکم شِرْعة ومنهاجاً)[3]. معرفت دینی هر عصر نیز به تدریج و با زمینه ‏های خاص خود به آنان افاضه می‏شود و یکی از زمینه‏ های دریافت آن، سؤالات و شبهات نو پدید است.

-------------------------

[1] ـ سوره ذاریات، آیات 22 ـ 23.

[2] ـ سوره آل عمران، آیه 19.

[3] ـ سوره مائده، آیه 48.

 

 

رسالت اندیشمندان دینی در عصر حاضر آن است که...

ترجمه نیایش امام سجاد پس از ختم قرآن کریم( دعای 42 صحیفه سجادیه)

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ،

وَ اجْعَلِ الْقُرْآنَ لَنَا فِی ظُلَمِ اللَّیَالِی مُونِساً،

وَ مِنْ نَزَغَاتِ الشَّیْطَانِ وَ خَطَرَاتِ الْوَسَاوِسِ حَارِساً،

وَ لِأَقْدَامِنَا عَنْ نَقْلِهَا إِلَى الْمَعَاصِی حَابِساً،

وَ لِأَلْسِنَتِنَا عَنِ الْخَوْضِ فِی الْبَاطِلِ مِنْ غَیْرِ مَا آفَةٍ مُخْرِساً،

وَ لِجَوَارِحِنَا عَنِ اقْتِرَافِ الْآثَامِ زَاجِراً،

وَ لِمَا طَوَتِ الْغَفْلَةُ عَنَّا مِنْ تَصَفُّحِ الِاعْتِبَارِ نَاشِراً،

حَتَّى تُوصِلَ إِلَى قُلُوبِنَا فَهْمَ عَجَائِبِهِ،

وَ زَوَاجِرَ أَمْثَالِهِ الَّتِی ضَعُفَتِ الْجِبَالُ الرَّوَاسِی عَلَى صَلَابَتِهَا عَنِ احْتِمَالِهِ.

خدایا، بر محمد و خاندانش درود فرست و چنان کن که قرآن در تاریکی شب‌ها مونس ما باشد، و ما را از تحریکات شیطان و اندیشه‌های وسوسه آلود در امان دارد، و پاهایمان را از رفتن به سوی گناهان مانع شود، و زبان‌ها را از گفتنِ ناحق و نادرست ـ بی‌آن که آفتی بیند ـ لال گردانَد، و اعضا و جوارح ما را از آلوده گشتن به گناه بپرهیزاند، و ما را از نگریستن به دیده‌ی عبرت در امور، که دست بی‌خبری پوشیده داشته است، بیاگاهاند، تا فهم شگفتی‌های قرآن و مَثَل‌های هشدار دهنده‌ی آن ـ که کوه‌های استوار، با همه‌ی سرسختی، از حمل آن ناتوان‌اند ـ به دل‌هایمان راه یابد.

متن کامل ترجمه نیایش آن حضرت پس از ختم قرآن

وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ عِنْدَ خَتْمِ الْقُرْآن :...